Δημιουργικό γράψιμο

  • Δημιουργός θέματος Melodia.
  • Ημερομηνία έναρξης

DeletedUser

Ψάχνοντας σε κάποια Blog -τόσο παλιά,όσο και τώρα- έχω "κρατήσει" κάποια κείμενα τα οποία πραγματικά μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
(Μπορεί να υπάρχουν και δικά μου δημιουργήματα)

Σε όσα έχω τον/την συγγραφέα θα τον/την γράφω απο κάτω.

Υ.Γ.διατηρείτε το ύφος του θέματος​
 

DeletedUser

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ρολόι,
οκτώ η ώρα. Ξημέρωσε λοιπόν και αυτή η
μέρα. Με τα μάτια μισόκλειστα, φόρεσα τις
παντόφλες μου και σηκώθηκα να ανοίξω τα
παντζούρια και να πω μια καλημέρα στην
ημέρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι μελαγχολική σήμερα. Ήθελα να την ρωτήσω τι έχει αλλά με
την Κυριακή είχαμε τσακωθεί παλιότερα
επειδή δεν διαρκούσε περισσότερο και δεν
ήθελα να ξυπνήσω μνήμες. Τράβηξα τις
κουρτίνες και πήγα να ντυθώ για να πάω να
πάρω εφημερίδες. Ντύθηκα καλά γιατί άκουσα χθες το βράδυ
στις ειδήσεις πως θα κάνει αρκετό κρύο. Με το
που άνοιξα την πόρτα κατάλαβα πως είχαν
απόλυτο δίκιο. Πω πω κρύο, ίσως γι αυτό δεν
βγήκε ο ήλιος σήμερα, θα ξέχασε πάλι το
παλτό του. Κατέβηκα αργά τα σκαλιά γιατί γλιστρούσαν αρκετά από την υγρασία και
ξεκίνησα να βαδίζω. Όταν έφτασα στην γωνία
είδα ένα κοριτσάκι. Ήταν πολύ όμορφο. Είχε
μεγάλα καφέ μάτια, τα μαλλιά του τα είχε κάνει
κοτσιδάκια και φορούσε ένα όμορφο
λευκό μπουφάν. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση σε αυτό το κοριτσάκι, το ένα ήταν
πως δεν χαμογελούσε. Το άλλο, πως για
κάποιο λόγο με κοίταζε πολύ έντονα. Με έβλεπε με αυτά τα μεγάλα, αθώα, καφέ
μάτια λες και προσπαθούσε να μου πει ότι
ξέρει. Τι ήξερε όμως και γιατί προσπαθούσε
μέσα από αυτό το διαπεραστικό βλέμμα να
μου το πει; Κούνησα το κεφάλι μου σε μια
προσπάθεια μου να ταρακουνήσω τις σκέψεις και να διαλυθούν, έβαλα τα χέρια στις τσέπες
και κατευθύνθηκα προς το περίπτερο. Αφού πήρα τις εφημερίδες μου, ένα περιοδικό
μόδας και καραμέλες πήρα τον δρόμο του
γυρισμού για το σπίτι. Άραγε θα έβλεπα ξανά
το κοριτσάκι; Ευτυχώς ή δυστυχώς – δεν είμαι
απόλυτα σίγουρη ότι ξέρω πως ένιωσα- το
κοριτσάκι δεν ήταν εκεί που το συνάντησα πριν. Μόλις έφτασα στην γωνία του σπιτιού
μου είδα έκπληκτη πως με περίμενε στα
σκαλιά μου. Την πλησίασα επιφυλακτικά. -Γλυκιά μου, μην κάθεσαι κάτω θα κρυώσεις. Χαμογέλασε με έκπληξη λες και πρώτη φόρα το
άκουγε αυτό. Λες και πρώτη φορά κάποιος την
έδειξε πως νοιάζεται γι αυτήν. -Μου έλειψες, έχεις αλλάξει και στην αρχή δεν
ήμουν σίγουρη ότι είσαι εσύ. -Με ξέρεις από κάπου μικρή μου; -Και εσύ με ξέρεις. -Όχι, δεν το νομίζω. -Πολλά δεν νόμιζες και όμως συνέβησαν. -Ορίστε; Η μικρή άρχισε να μου απαριθμεί τα λάθη μου.
Ήξερε για φιλίες που νόμιζα πως θα
κρατήσουν, για στιγμές που γέλασα, για ώρες
που έκλαψα, για μέρες που πόνεσα για όλα. Δεν
ήξερα τι να πω, είχα μπερδευτεί, είχα τρομάξει.
Πως θα μπορούσε αυτό το μικρό κοριτσάκι να τα γνωρίζει όλα αυτά; Απλά, δεν θα μπορούσε.
Δεν τα ξέρει κανείς. Μέσα στην σιωπή οι
σκέψεις μου παραληρούσαν μέχρι που η μικρή
αποφάσισε να μιλήσει. -Με ξέρεις, με θυμάσαι απλά φοβάσαι να
το παραδεχθείς. Βλέπεις πόσο άλλαξες; Εσύ δεν
φοβόσουν. Γιατί άφησες τους “φίλους” να σε
πληγώσουν; Αφού το ήξερες πως θα το έκαναν.
Γιατί άφησες τους “συγγενείς” να σε
πληγώσουν; Αφού το ήξερες πως δεν σε αγαπούν. Γιατί άφησες το μέλλον να σε
τρομάξει; Αφού ήξερες πως θα συνέβαινε. Γιατί
άφησες τον κόσμο να σε αλλάξει; Αφού ήξερες
πως δεν έπρεπε. Πως είναι δυνατόν να άφησες
την ζωή να σε πληγώσει; Είσαι έξυπνη, είσαι
δυνατή. -Όχι, δεν είμαι. Το απέδειξα. -Τίποτα δεν απέδειξες. Τίποτα. Εκ τους
ασφαλούς παίζεις, ενώ το παιχνίδι ήταν δικό
σου. Θα χάσεις, γιατί φοβάσαι, γιατί τους
άφησες να σε φοβίσουν. Α, για τον ίδιο λόγο
δεν άφησες και τον Έρωτα να γεννηθεί. Γιατί
φοβήθηκες πως αν σου χαμογελούσε και του ανταπέδιδες το χαμόγελο ίσως στο μέλλον να
σε πλήγωνε. Το ομολογώ, ξέρεις πολλά. Δεν τα
ξέρεις όλα. Ρίσκαρε, το αντέχεις, το ξέρω καλά. -Όχι, δεν το ξέρεις, είσαι μικρή. Εμείς οι
μεγάλοι.. -Είμαι τόσο μικρή, όσο η πιθανότητα να μην τα
καταφέρεις. Άκουσε με, σε παρακαλώ.
Προσπάθησε να γίνεις όπως παλιά. Θυσίασες,
στιγμές, ευκαιρίες, όνειρα απλά και μόνο για
να χαμογελάσουν εκείνοι. Τον εαυτό σου μη, μην τον θυσιάζεις σε ικετεύω. Α! Και προχθές που είπες πως κανείς δεν σε αγαπάει… Θέλω να ξέρεις πως εγώ σε αγαπώ. Χαμογέλα! …πρέπει να φύγω τώρα. Να θυμάσαι αυτά που σου είπα. -Περίμενε που πας; Δεν μου είπες καν από που
σε ξέρω τελικά. -Ο εαυτός σου είμαι χαζή αλλά δεν θα με
άκουγες αλλιώς. Φεύγω. Ήρθε η ώρα να
ξυπνήσεις. Άνοιξα τα μάτια μου και ένιωθα τόσο
κουρασμένη, λες και έτρεχα χιλιόμετρα στον
ύπνο μου να προλάβω να βγω νικήτρια σε
έναν αγώνα δρόμου με έπαθλο την ζωή. Τι
όνειρο και αυτό. Πάντως το κοριτσάκι στον
ύπνο μου είχε ένα δίκιο. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσω…
Καλημέρα Κόσμε
 

DeletedUser

Γιατί κάθε αγάπη ξεκινάει με έναν έρωτα.
Κάθε Έρωτας ξεκινάει με ένα βλέμμα, τα μάτια
όμως αν και είναι δυο μπερδεύονται συχνά
και παρασύρονται. Και σε παρασέρνουν και
εσένα καμιά φορά σε χείμαρρους από δάκρυα,
σε νύχτες αξημέρωτες και αποτσίγαρα πολλά.
Μα κανενός τσιγάρου ο καπνός δεν στάθηκε δάσκαλος σωστός για να σου μάθει πως
ξεχνάς τα μάτια που σε έκαναν να αλλάξεις τις
προτεραιότητες των σκέψεων σου. Μα ας μην το πάω τόσο θεωρητικά. Θα μιλήσω
απόψε σε μια φίλη. Γιατί υπερασπίστηκα το
δικαίωμα της στην επιλογή και κρίθηκα
ένοχη. Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η Μοίρα του. Όπως
κανείς δεν ξέρει ποια είναι η αδερφή ψυχή του
(αν τελικά υπάρχει αυτή η έννοια). Υποθέσεις
κάνεις. Υποθέτεις λοιπόν πως για να σκιρτήσει
η καρδιά σου στην όψη μίας άλλης καρδιάς
κάτι είδε, κάτι αναγνώρισε. Την εμπιστεύεσαι και περπατάς στον δρόμο που χαράζει. Μπορεί
να φτάσεις στον γκρεμό μπορεί όμως να
φτάσεις και στον Παράδεισο (όχι μέσω
γκρεμού προλαβαίνω τους κακόβουλους). Πολλές φορές το μυαλό σου χειριζόμενο τις
τεχνικές της λογικής θα σου πει να
σταματήσεις εκεί που είσαι και να απολαύσεις
το τοπίο τριγύρω αφού πίσω δεν μπορείς να
γυρίσεις. Η καρδιά σου λέει όμως προχώρα.
Και εγώ πιστεύω πως τα βήματα αυτά που το μυαλό σου βγάζει λάθος είναι τα πιο σωστά,
γιατί όποιος μετρά τον έρωτα και όσα για
αυτόν θα πράξει, δεν του αξίζει να τον ζει. Κι αν
είναι λάθος άνθρωπος τι να κάνεις αυτόν
ερωτεύτηκες, φτάσε λοιπόν μέχρι εκεί που εσύ
θες και μπορείς. Αν δεν τα καταφέρεις, τουλάχιστον εσύ προσπάθησες. Εσύ
διεκδίκησες την ευτυχία σου, απλά εκείνη έχει
άλλα σχέδια. Τώρα μπορεί ο άλλος να μην
ανταποκρίθηκε εσύ έχασες μια ευκαιρία
εκείνος ίσως και να απέρριψε εν αγνοία του
την αγάπη την ίδια. Δικό του λάθος όχι δικό σου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δυστυχώς δεν σε
αφήνει να απομυθοποιήσεις το αντικείμενο
του πόθου σου και σε οδηγεί σε μονοπάτια
πόνου από τα οποία βγαίνεις δύσκολα. Ο
ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας, είπε για τον
Έρωτα : “ Si vis amari, ama” που σημαίνει αν θες να σε αγαπούν, να αγαπάς. Το ότι εσύ όμως θα αγαπήσεις δεν σημαίνει απαραίτητα
πως θα σε αγαπήσουν, δηλαδή η παραπάνω
φράση δεν επαληθεύεται αμφίδρομα. Τι κι αν οι φίλοι σου και όσοι σε αγαπούν σου
λένε «Μη», εσύ το νιώθεις. Τα βράδια που
ξαγρυπνάς κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο
τους άδειους δρόμους που θυμίζουν ένα
σκίτσο της ψυχής σου που έκανε ένας
πλανόδιος ζωγράφος αυτό το «μη» χάνεται μέσα στην νύχτα σαν κλέφτης που δεν
κατάφερε να αρπάξει την λεία του. Είναι κάτι στιγμές που τα τραγούδια
κατηγορούν τους φόβους και τρυπούν την
ψυχή σου με τις ουτοπίες ή την στήριξη τους
σε μια πορεία εναλλάξ για να σε κρατά σε
εγρήγορση και εσύ δεν έχεις κάτι να
καταρρίψεις τα επιχειρήματα τους μόνο κλαις για όσα δεν έζησες και μάλλον δεν θα ζήσεις.
Όταν η αναπνοή σου μυρίζει αλκοόλ εκεί
κοντά ο Έρωτας γελά για όσα σου στέρησε ή
για καλό ή κατά λάθος. Στα πόσα μπουκάλια
άραγε ξεχρεώνεις;! Μα δεν χρωστάς, δεν σου
χρωστάνε και όμως η ζωή σου θα σε ξεπληρώσει δυο γωνίες παρακάτω. Κανένας έρωτας δεν είναι εξ’ αρχής
ανεκπλήρωτος. Γι αυτό πιστεύω πως πρέπει να
το κυνηγάς και όπου πάει. Αν θες να του
στείλεις μήνυμα κάνε το, αν θες να πάς να τον
βρεις πήγαινε. Μην κάθεσαι παθητικά να δεις
τις εξελίξεις, βοήθησε τις εσύ να πάνε εκεί που θέλεις και αν δεν πάνε δεν πειράζει, δώσε τους
τις ευχές σου και άλλαξε πορεία. Μην
θρηνήσεις δεν έχασες κάτι, ποτέ δεν το είχες,
πήγαινε λοιπόν παρακάτω ίσως να βρεις κάτι
καλύτερο που θα ‘ναι δικό σου, μόνο δικό σου,
ψυχή και σώμα. Πίσω από κάθε βουνό, υπάρχει μια στροφή που θα σε πάει εκεί που
πρέπει. Να γιατί υπερασπίστηκα το δικαίωμα στην
επιλογή, γιατί είναι ρίσκο που παίρνεις το αν
θα κυνηγήσεις το όνειρο σου στην αγάπη ή
όχι. Και ως γνωστόν οι μεγάλες επιτυχίες και
οι μεγάλες αγάπες θέλουν και μεγάλο ρίσκο.
 

DeletedUser

[met]Περιμενεις καποιον να κατσει να τα διαβασει ολα αυτα? Αμφιβαλλω:p:grrr:[/met]
 

kritigiannis

Δεινόσαυρος του forum
Βαθμολογία αντίδρασης
67
Μόλις τελείωσα με το πρώτο, τώρα θα διαβάσω το δέυτερο, το πρώτο έχει πολλά να δώσει και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί που ενδεχομένος να έχουν την ανάγκη να κάνουν ένα βήμα που για κάποιο λόγο εδώ και καιρό δεν κάνει. Σκέψου μόνο πόσοι μπορεί να έχουν κατάθλιψη...

Διαβάζοντας αυτό:

Προσπάθησε να γίνεις όπως παλιά. Θυσίασες,
στιγμές, ευκαιρίες, όνειρα απλά και μόνο για
να χαμογελάσουν εκείνοι. Τον εαυτό σου μη, μην τον θυσιάζεις σε ικετεύω. Α! Και προχθές που είπες πως κανείς δεν σε αγαπάει… Θέλω να ξέρεις πως εγώ σε αγαπώ. Χαμογέλα! …πρέπει να φύγω τώρα. Να θυμάσαι αυτά που σου είπα. -Περίμενε που πας; Δεν μου είπες καν από που
σε ξέρω τελικά. -Ο εαυτός σου είμαι χαζή αλλά δεν θα με
άκουγες αλλιώς. Φεύγω. Ήρθε η ώρα να
ξυπνήσεις. Άνοιξα τα μάτια μου και ένιωθα τόσο
κουρασμένη, λες και έτρεχα χιλιόμετρα στον
ύπνο μου να προλάβω να βγω νικήτρια σε
έναν αγώνα δρόμου με έπαθλο την ζωή. Τι
όνειρο και αυτό. Πάντως το κοριτσάκι στον
ύπνο μου είχε ένα δίκιο. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσω…
Καλημέρα Κόσμε

Από εμένα μπράβο!!!:clap:
 

DeletedUser

Ύπνος! Η κατάσταση κατά την οποία το σώμα
σου ξεκουράζεται και ο νους σου αλωνίζει σε
ονειρικά μονοπάτια, δημιουργώντας
απεικονίσεις των όσων οι ελπίδες σου και η
ψυχή προστάζει, έχοντας ως αποτέλεσμα την
πνευματική και σωματική αρμονία αφού το στρες, η ένταση και κάθε άλλο αρνητικό
συναίσθημα μετά από έναν ωραίο ύπνο
αποχωρεί ευγενικά (και καλά κάνει!) Αν ποτέ γίνω πρωθυπουργός (στο χέρι σας
είναι) θα κατοχυρώσω συνταγματικά ως
ανθρώπινο δικαίωμα τον ύπνο. Είμαι παθούσα
και ξέρω πως είναι να σε ξυπνούν. Δεν
υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα βίαιο,
άχαρο ξύπνημα. Σου καταστρέφει την διάθεση, σου καταστρέφει την μέρα και κάνει τους
πλανήτες σου όλους ανάδρομους αφού κατά
έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που ξυπνάς
άσχημα, το σύμπαν γυρνάει στροφές. Αχ το
ξύπνημα μεγάλη ιστορία… και πολύπλοκη. Ως παθούσα έχω χωρίσει το ξύπνημα σε πέντε
κατηγορίες: 1) Το πρωινό : Δουλεύεις ή έχεις να πας σχολείο. Ανοίγεις κουρτίνες και ο ήλιος δεν
έχει καν βγει. Την στιγμή που η παγωνιά σε
έχει ήδη λυγίσει και που η ιδέα να μην αποχωριστείς τις πυτζάμες σου και να χωθείς
ξανά στα σκεπάσματα επικρατεί ως η πιο
δελεαστική, ένα άτυχο βλέμμα στους δείχτες
του ρολογιού, αφού πρώτα σε αγχώσει, σου
φωνάζει να μην πιεις καν καφέ και να φύγεις
όπως είσαι αν χρειαστεί. Προσοχή: Αν φοράτε παντόφλες αρκουδάκια, να τις βγάλετε πρώτα, τις πρωινές ώρες έχει
υγρασία και θα γίνουν χάλια 2) Μετά από ξενύχτι: Βασικά αυτό δεν είναι ξύπνημα, είναι η ανάγκη του σώματος μετά την
κατάρρευση να απαλλάξει την καρδιά του από
το φόβο και να αναγνωρίσει μια ένδειξη που
θα αποδείξει πως είναι ζωντανό. Δεν αντέχεις
να ανοίξεις παράθυρα γιατί τα μάτια σου στην
πρώτη ακτίνα φωτός θα κλείσουν σαν αυτόματα πατζούρια, δεν έχεις διάθεση να
ακούσεις τον παραμικρό θόρυβο γιατί
πιστεύεις πως στον πιο ήρεμο ήχο το κεφάλι
σου θα εκραγεί και το στομάχι σου έχει
αναποδογυρίσει εφτά φορές. Όλος τυχαίως
όμως θα μπει η μαμά σου στο δωμάτιο σαν την Miss Sunshine, ανοίγοντας όλα τα παράθυρα,
φωνάζοντας με φωνή τσιριχτή «καλημέρα»
και έχοντας ετοιμάσει εφτά διαφορετικά πιάτα
για πρωινό. Προσοχή: Αν έχετε πιει πολύ το προηγούμενο βράδυ, απλά πείτε στον εαυτό σας πως όλα
αυτά ήταν ένα δυσάρεστο διάλλειμα και πρέπει
να ξανακοιμηθείτε. Μην ακούτε καλέ το «ο
καλύτερος τρόπος να πραγματοποιήσεις τα
όνειρα σου είναι να ξυπνήσεις» κοιμηθείτε να
κάνετε τα προσχέδια και βλέπουμε… 3)Και ντριιιιιιιν το τηλέφωνο: Κύριε Γκράχαμ Μπελ θα ήθελα επί της ευκαιρίας να σας
ζητήσω συγνώμη που επειδή πέφτω συχνά
«θύμα» αυτού του τύπου ξυπνήματος έχω
κάνει καραμέλα την έκφραση «γαμώ τον
Γκράχαμ Μπελ μου γαμώ και τις
****εφευρέσεις του». Το θέμα δεν είναι προσωπικό αλλά με τα χρόνια θα γίνει, διότι
ξέρετε τι είναι να με παίρνει ο ύπνος στις πέντε
και να με ξυπνούν στις οκτώ τα τηλέφωνα; Δεν
φταίω εγώ λοιπόν, οι συγκυρίες. Προσοχή: Πριν αναφωνήσετε την έκφραση « και ποιος τρελός έχει μανία να σου μιλήσει
στις οκτώ το πρωί …ξανασκεφτείτε το, η μοίρα
καραδοκεί και τιμωρεί». 4) Μην με ξυπνάς από τις έξι κύριε καθηγητά: Σας το εγγυώμαι πολλοί είχαμε πάει μηχανικά
στο σχολείο αλλά λίγοι ήταν οι τυχεροί του
τελευταίου θρανίου που είχαν ένα ήσυχο
μέρος για να τοποθετήσουν το κεφαλάκι τους
και να ξεκουραστούν από την διαδρομή, το
κρύο και τις κακουχίες (ναι έχω μαθητικά βιώματα ποτέ δεν είχα κάτσει τελευταίο
θρανίο, πάντα μπροστά και τώρα μετανιώνω).
Και ειδικά αν έχετε καθηγητή θεωρητικού
μαθήματος με ραδιοφωνική φωνή και η μέρα
είναι συννεφιασμένη είναι σαν μια
προσομοίωση του κρεβατιού σου. Δεν το θες, απλά κοιμάσαι! Τα φλέφαρα σου βαραίνουν
και ΖΖζζζζζζζζζ….. Όπως είπε άλλωστε κι ο W.H.
Auden «Καθηγητής είναι κάποιος που μιλάει
στον ύπνο κάποιου άλλου». Προσοχή : Αν τύχει να πείτε σε καθηγητή σας «Μα καλά και εσείς, δεν μπορείτε να κάνετε μια
εξαίρεση και να ξεκινάει το μάθημα μετά τις
δώδεκα;» προσέξτε, ίσως δεν καταλάβει το
πόνο σας και σας σταυρώσει στεγνά και χωρίς
ηθικούς φραγμούς με τα καρφιά της ωριαίας
αποβολής στο απουσιολόγιο (γνωστό και ως «Το νεκροταφείο των απουσιών» αφιερωμένο
στους άτυχους μαθητές, αφού πολλούς τους
αφήνει στον τόπο». 5) Με το μωρό μου αγκαλιά : Άφησα για το τέλος το ωραίο, για να κάνω grande φινάλε!
Διότι τι πιο ωραίο να ξυπνάς δίπλα στο ταίρι
σου, να το κοιτάς όταν κοιμάται και να ζεις
αυτές τις στιγμές τρυφερότητας ανενόχλητος.
Τίποτα αγαπητοί αναγνώστες μου. Δεν πα να
βρέχει, να χιονίζει, να κάνει κατακλυσμό, ξυπνάς δίπλα στον άνθρωπο σου και η ζωή
είναι ωραία. Προσοχή: Αν το ταίρι ροχαλίζει ξεχάστε όλα τα παραπάνω, προμηθευτείτε ωτοασπίδες και
καλό κουράγιο! Ο Δαλάι Λάμα έλεγε πως «Ο ύπνος είναι ο
καλύτερος διαλογισμός». Δώστε λοιπόν στον
εαυτό σας την ευκαιρία να χαρεί τις στιγμές
ηρεμίας που προσφέρει ο ύπνος. Κάντε το σαν
ιεροτελεστία, ένα χαλαρωτικό μπανάκι,
μουσική για να χαλαρώσετε και να φύγουν τα άγχη και ένα αναπαυτικό μαξιλάρι για να έχει
το κεφαλάκι σας ένα πουπουλένιο αποκούμπι.
Άντε και καλό μας ύπνο!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser4641

[yio]Μέχρι το 1/3 κατάφερα να διαβάσω. Τα υπόλοιπα αύριο.[/yio]

:doh:
 

DeletedUser

Προσοχη αν φορατε παντοφλες με αρκουδακια να τις βγαλετε γτ εχει υγρασια εξω χαχαχαχα
 

DeletedUser

Mια Μύγα λιγότερη
του Νικόλα Σμυρνάκη
(Είναι κάπως μεγάλο το διήγημα αλλά προσωπικά εμένα μου άρεσε)


«Δικέ μου, ε, φιλαράκο, μα πού είσαι;». Α, να τον. Κοιμάται του καλού καιρού. «Έλα σήκω». Zzzzzz. «Σήκω σου λέω, θέλω να παίξουμε». Zzzzzz.

Χμ, μια επίθεση στο δεξί ρουθούνι θα τον πείσει. Είναι το αγαπημένο του. Οχτώ μέρες τώρα, από τότε που ήμουνα μικρή δηλαδή – μα πώς περνάει έτσι ο καιρός – επισκέπτομαι το δεξί του ρουθούνι και εκείνος, ο γλυκός μου, ανταποκρίνεται αμέσως.

Zzzzzz. «Επιτέλους ξύπνησες». Χαχα. Το κυνηγητό άρχισε. Α, τι όμορφα! «Λοιπόν αυτά τα κολλημένα μεταξύ τους πεπιεσμένα χαρτιά καθόλου δεν μπορούν να απειλήσουν μια Musca Domestica Linnaeus, απόγονο των πιο γρήγορων μυγών του κόσμου που τα έβγαζαν πέρα με τους δεινόσαυρους της Καινοζωϊκής Περιόδου».

Ένα πέταγμα διπλή πιρουέτα – τι βολικό να μπορεί κανείς να πετά ανάποδα – και ζαπ, να ‘μαι στο ταβάνι. Τον έπιασα στα δίχτυα μου. Τώρα θα κάνει την αγαπημένη του κίνηση. Ναι, ναι, να τον. Παίρνει θέση. Κρατά στα χέρια του τα πεπιεσμένα χαρτιά, λυγίζει τα γόνατα, τεντώνει τα χέρια που σχεδόν ακουμπούν στο έδαφος και – στο σημείο αυτό είναι που εγώ έχω ήδη απομακρυνθεί αλλά εκείνος θα το καταλάβει μόλις αστοχήσει – εκσφενδονίζει τα χαρτιά με στόχο το ταβάνι και τη μικρή μυγούλα.

Χαχα, μα πόσο πλάκα έχει το γλυκό μου. «Λοιπόν, δεν στο έχω πει ποτέ, κι ας γνωριζόμαστε τόσες μέρες, αλλά αν ήσουνα μυγούλα θα σε παντρευόμουν».

Μόλις ξανακάτσω στο ταβάνι θα ξεκινήσει δεύτερος γύρος. Σύντομα θα καταλάβει, για πολλοστή φορά, ότι με τα πεπιεσμένα χαρτιά δεν καταφέρνει τίποτα – και πώς θα μπορούσε αφού η αντίσταση του αέρα είναι μεγάλη, άρα η ταχύτητά τους πολύ μικρή – και θα αρπάξει μαινόμενος το συνοθύλευμα πούπουλων που έχει στην πάνω μεριά του κρεββατιού του. «Μα πόσο καλά σε ξέρω!». Άντε πάλι η κίνηση ‘‘κάνω κακάκια σε βαθύ κάθισμα’’, δωσ’ του το χέρι σφεντόνα να πετάει τα πούπουλα προς τα πάνω, μαζί με το περιτύλιγμά τους και… Μα ούτε ένα να μη με αγγίξει; Χαχα.

Πόσο διασκεδαστικό είναι αυτό το παιχνίδι! Αφού αν μια μέρα δεν παίξουμε μελαγχολώ. Όπως εκείνη την ημέρα, που έλειπε όλη μέρα και μελαγχόλησα. Δεν έχω περάσει χειρότερη μέρα στη ζωή μου, ένιωσα ότι πήγε όλη η μέρα χαμένη, ότι έχασα μια μέρα από τη ζωή μου και μιλάμε για μια ολόκληρη μέρα. Μια μέρα! Τόσος πολύς χρόνος, ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένος.

Θυμάμαι έκανα μια μακρινή βόλτα να ξεχαστώ και πέτυχα έναν στάβλο. Μα ούτε αλογίσιες ουρές είχα όρεξη να αποφύγω, ούτε καν τα παιχνιδιάρικα ασπρόμαυρα φύλλα χαρτιού που κάνουν χρατς χρατς με ενδιέφεραν, αυτά που χρησιμοποιούν για να τυλίγουν αντικείμενα ντε. Και είχε αρκετά από δαύτα στο σπίτι δίπλα στο στάβλο. Τα κρατούσαν δυο δερμάτινες παλάμες μέσα στο σπίτι. Αυτό δίπλα στον στάβλο.

Όπως είχε κι ένα τεράστιο ψίχουλο ζυμωμένο στο φούρνο, αχνιστό αχνιστό κι ακόμη ένα γιγάντιο καζάνι πάνω στο μάτι της κουζίνας με αγνώστου ταυτότητας αλλά λαχταριστό περιεχόμενο. Ούτε να τα φτύσω να μαλακώσουν δεν είχα όρεξη. Σε όλα αυτά δεν έβρισκα παρά το ασήμαντο νόημα μιας ασήμαντης ύπαρξης. Ούτε να διαιωνίσω το είδος μου για οχτακοσιοστή πεντηκοστή όγδοη φορά ήθελα, γιατί αυτό θα έδινε κάποιο νόημα στην ασήμαντη ζωή μου.

Γύρισα στο στάβλο, έκατσα σε ένα περίττωμα και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Συγκινήθηκα και δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ. Γέννησα τελικά το οχτακοσιοστό πεντηκοστό ένατο παιδί μου. Κι άλλα εκατόν πενήντα αδερφάκια του δηλαδή…

Zzzzzz. Η βόλτα στο Λούνα Παρκ συνεχίζεται. Ώρα να πετάξω γύρω του. Είναι η φάση που μου κάνει αέρα με τις ανοιχτές δερμάτινες παλάμες του κι εγώ εκμεταλλεύομαι τα ρεύματα και πετάω χωρίς να κουνάω τα φτερά μου.

Μία παλάμη. «Πιο δυνατά». Δεύτερη παλάμη. «Έλα σου λέω, ακόμα πιο δυνατά». Τρίτη παλάμη. «Τέλεια! Ευχαριστωωωώ!». Αυτή είναι πτήση. Zzzzzz.

Όταν γύρισα στο σπίτι αργά το βράδυ, εκείνη την αποφράδα ημέρα, κατάκοπη και μελαγχολική, πιστεύοντας ότι από δω και πέρα μόνη παρέα μου θα είναι οι - πάντα πιστοί είναι η αλήθεια - εκατό παθογόνοι παράγοντες που κουβαλώ στην πλάτη, εκείνος ήταν ήδη εκεί. Ο γλυκός μου, είχε ανοίξει την μπαλκονόπορτα και με περίμενε. Ήμουν πολύ κουρασμένη για να τον προσκαλέσω στο παιχνίδι μας. Μου αρκούσε όμως που κόλλησα σε μια γωνιά του τοίχου και τον κοίταζα. Είναι όμορφος, όχι γιατί μπορώ να διακρίνω την ομορφιά του όντος που αντιπροσωπεύει – κι ας έχω τέσσερις χιλιάδες ξεχωριστά μάτια, κι ας διακρίνω διακόσιες εικόνες το λεπτό – αλλά γιατί όλα τα όντα είναι όμορφα όταν φέρονται τόσο τρυφερά στα άλλα όντα. Και εκείνος με προσέχει, παίζει μαζί μου, με αγαπά παρόλο που είμαι σίγουρη πως δε με βρίσκει δα και πανωραία.

Zzzzzz. Και τώρα το παιχνίδι θα κλείσει με την πιο απολαυστική σκηνή αποφυγής. Εκείνος θα… δε χρειάζεται να το προλογίσω, το κάνει ήδη. Πάει μέσα στο μπάνιο για να εξοπλιστεί. Θα φέρει μια πετσέτα και θα αρχίσει τα ζιπ, τα ζαπ, τα σπατς, τα φλαπ. Ξέρει ότι βλέπω τα πάντα σε αργή κίνηση και ότι είμαι σε θέση να αποφεύγω όποιο χτύπημα κι αν μου καταφέρνει. Αυτό είναι και το νόημα του παιχνιδιού. Να συνεχίζεται.

Κοιμηθήκαμε μαζί στο δωμάτιο και την επομένη το πρωί, έκατσα στο πέτο του. Εκείνος έκανε ότι δε με είδε. Μάλλον ήταν πολύ αγουροξυπνημένος για να ξεκινήσει το γνωστό μας παιχνίδι. Ούτε μια φιλική σπρωξιά για να αλλάξω πέτο, δε μου έδωσε. Ένιωσα τόσο όμορφα. Εγώ να τον μυγιάζω τρίβοντας πόδια και φτερά, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου για το νόημα που έδινε στην ύπαρξή μου, κι εκείνος να με αφήνει να κάθομαι πάνω του, να τον μυγιάζω, δηλαδή, να δίνω νόημα στην ύπαρξή μου. Πόσο διαφορετικοί είμαστε, αλλά πόσο ανάγκη έχουμε ο ένας τον άλλον. Είμαι σίγουρη ότι και εκείνου του αρέσει όταν τον μυγιάζω. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί, αλλά είμαι σίγουρη ότι του αρέσει. Κι ας κάνει τον ανήξερο.

Zzzzzz. Τον ακούω να γυρίζει από το μπάνιο. Έχω κουραστεί λίγο, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για να ικανοποιήσω τη δίψα του για παιχνίδι. «Επίμονος που είσαι όμως». Αυτή τη φορά δεν κρατά πετσέτα αλλά ένα… «Άλλαξες τους όρους του παιχνιδιού βλέπω, επιτέλους μήπως γίνει λίγο πιο ενδιαφέρον. Βαρέθηκα να σε βλέπω να χάνεις». Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που κρατά αλλά έχει πλαστική λαβή και καταλήγει σε μια εξίσου πλαστική παλάμη, στο μέγεθος μιας κανονικής από δέρμα, η οποία όμως είναι γεμάτη από τρύπες στο μέγεθος περίπου του σώματός μου. «Τι θα το κάνεις αυτό, καλέ; Να πετάξω ή πρέπει να μείνω ακίνητη; Τάχα μου, τάχα πως δε σ’ έχω δει και τέτοια».

«Καλά καλά, πετάω, σώπα». Zzzzzz. Αυτό το πράγμα είναι πολύ γρήγορο ακόμα και για μένα. Λογικό, αφού με τις τρύπες η αντίσταση του αέρα μειών… Zzzzzz. Σιγά, έτσι που πας θα με πετύχεις. Χα, χα. Zzzzzz. Ωπ, μα τι γίνεται; «Παραλίγο να τα καταφέρεις δικέ μου, το ξέρεις; Αυτή η πλαστική παλάμη κάνει θαύματα». Zzzzzz. «Άλλη μια τέτοια και μου φαίνεται πως…». Zzz.

Ε, τι γίνεται; Πώς βρέθηκα έτσι μπλεγμένη; Ένα μου πόδι κολλημένο στα φτερά και τέσσερα μάτια μου στο πάτωμα. Και τα φτερά μου κομμένα. Τη στάση είναι αυτή; Θα σηκωθώ. Δεν μπορώ. Όχι, θα σηκωθώ και θα πετάξω. Πρέπει να τελειώσουμε το παιχνίδι. Ναι, απλά είμαι λίγο κουρασμένη. Θα κάτσω λίγο εδώ και θα ξεκουραστώ και σε λίγο θα πετάω πάλι. Θα περιμένω να κοιμηθεί και θα ζουζουνίσω το δεξί του ρουθούνι που τόσο του αρέσει. Ο καλός μου!

Μα, γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ; Βοήθεια. «Πού είσαι; Βοήθεια». Μάλλον με χτύπησε περισσότερο απ’ ότι ήθελε κατά λάθος. Κάτι δεν πάει καλά. Και τώρα; Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό που… Αποκλείεται να είναι αυτό. Όχι, άλλωστε, ο εγκέφαλός μου είναι πολύ μικρός για να χωρέσει και να δεχθεί την ιδέα του θανάτου κι ας έχω δει χιλιάδες άλλες μύγες να μολύνονται από αυτόν.

Πώς να δεχθώ κάτι τόσο παράλογο και τόσο βασανιστικό; Ναι, είναι βασανιστική μια τόσο αργή επίγνωση θανάτου. Μα, είναι δυνατόν; Ακόμα και το θάνατό μου, να τον ζω σε αργή κίνηση; Να Ζω, το Θάνατο. Είναι τρελό και αρνούμαι να το δεχθώ.

Αν το ήξερα, θα είχα προσπαθήσει λίγο περισσότερο να αποφύγω την πλαστική παλάμη. «Όχι, δε φταις εσύ. Άλλωστε σε λίγες ώρες θα έκλεινα την ένατη μέρα της ζωής μου. Είμαι, αυτό που λένε πλήρης ημερών».

«Το ξέρω ότι ήταν ατύχημα. Πάνω στο παιχνίδι… Μην έχεις τύψεις. Να το ξέρεις, εγώ σε συγχωρώ. Μόνο μη, μη, σε παρακαλώ, τι πας να κάνεις; Μη με πατήσεις κι από πάνω. Άσε με λίγο ακόμα. Δεν το εννοούσα όταν έλεγα ότι είναι βασανιστική μια τόσο αργή επίγνωση θανάτου. Απολαυστική είναι, φτάνει να ζήσω λίγο ακόμα. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση. Μόνο να ζήσω. Σε παρακαλώ, μη με πατάς. Σε παρ-αααα…

«Ε.Π.Ι.Τ.Ε.Λ.Ο.Υ.Σ.! Μια κωλόμυγα λιγότερη».
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

DeletedUser

*Ζωή την λέω…*
Αντιμέτωπος πάλι με ένα άσπρο χαρτί, με μόνο όπλο ένα στυλό και κάποιες ανέμελες και ακατάσχετες σκέψεις. ‘Μαθαίνω ξανά να περπατάω’ σκέφτομαι και ακουμπάω το στυλό επάνω στο χαρτί.
Στην αρχή ζωγραφίζω σχήματα. Άλλοτε κύκλους (‘ζωή είναι αυτή καρδιά μου’), άλλοτε παραλληλόγραμμα (‘μέσα σε τέσσερις τοίχους ζούμε’), άλλοτε γραμμές τεθλασμένες (‘σαν γράφημα της ζωής μας, μία πάνω μία κάτω, σε δουλειά να βρισκόμαστε’), ευθείες (‘δύσκολα να τις κρατήσεις’), καμπύλες (‘έτσι έχουμε μάθει να καμπυλώνουμε τις σκέψεις μας’). Κάπου-κάπου αφήνω μόνο τελείες (‘στίγματα επάνω στα κορμιά μας τα πάθη’).
Τα σχήματα αυτά δεν απεικονίζουν κάτι το συγκεκριμένο. Μόνο τον δαίδαλο που το μυαλό μου ορίζει. Σαν ένα κουβάρι μαλλί για πλέξιμο. Πριν το πάρει στα χέρια της η γριά-μοίρα και το ξεμπλέξει. Και το ορίσει. Και το γυρίσει στον τροχό της ζωής.
Πιάνω να γράψω κάποιες λέξεις. Περνάνε πολλές από το μυαλό μου. Δεν γράφω καμία. Δεν θέλω να αδικήσω καμία. Δεν βρίσκω εκείνη που θα την ορίσω αρχηγό. ‘Αρχηγός των λέξεων’. Καλός τίτλος για μία λέξη. Καλός τίτλος για λέξεις που ζητάνε αυτοεπιβεβαίωση. Τέτοιες πολλές όσοι και οι άνθρωποι που τις λένε, τις εκφέρουν.
Βρήκα μία. Την λένε ‘ζωή’. ‘Καλή φαίνεται’ σκέφτομαι και αρχίζω να πλέκω γύρω της μια ιστορία. Μικρή ζωή, καλή ζωή, αφόρητη ζωή, όμορφη ζωή, “ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη”. Τόσοι πολλοί επιθετικοί προσδιορισμοί για ένα τόσο μικρό ουσιαστικό. Τόσοι πολλοί επιθετικοί προσδιορισμοί για ένα τόσο ιδιαίτερο δώρο. Αγωνιώ στην σκέψη που θα καταλήξει η ιστορία μου. Προσπαθώ να την φτιάξω έτσι ώστε να έχει καλό τέλος. Όμορφο. Να συνάδει με τα όνειρα που κάνει ο καθένας μας για την ζωή του. Θαλπωρή, ηρεμία, γαλήνη. Χωρίς άσκοπες ανατροπές και ηθελημένα τέλματα.
Ορίζω την αρχή. Χρόνια παιδικά, χρόνια εφηβικά. Συνειδητοποίηση. Κάπου στην μέση φτάνω στο τώρα. Το παρατηρώ από άλλη οπτική γωνία. Την γωνία αυτού που αποτυπώνει και όχι την γωνία αυτού που βιώνει. Σίγουρα εκ του ασφαλούς. Λες και η ασφάλεια είναι για αυτούς που θέλουν να βιώσουν στο μεδούλι τους την ζωή. Με αφήνω να γράψω απερίσπαστος από τις βολεμένες σκέψεις μου. Μου βγαίνει ένας θυμός, μία άρνηση, μία πίκρα. Μου βγαίνει όμως και μια καλοσύνη, ένα χαμόγελο, μια γλυκύτητα. Σκέφτομαι εσένα προφανώς, δεν χρειάζεται να ψάξεις το γιατί.
Κοιτάω μπροστά. Προσπαθώ να προβλέψω τα μελλούμενα. Ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτό. Δεν έχω το κληρονομικό χάρισμα, που θα έλεγες χαριτολογώντας. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βασίσω τις προβλέψεις μου στα δεδομένα του τώρα. Έχοντας γνώση του τώρα, μπορώ να έχω γνώμη για το αύριο. Δικές σου κουβέντες είναι. Το ξέρεις. Έτσι πράττω. Και βλέπω το τέλος που ήθελα να έχω στην ιστορία μου. Αποτυπώνω την θαλπωρή, την ηρεμία, την γαλήνη. Αποτυπώνω εμάς. Χωρίς πολλά λόγια…


Γιώργος (γράφει ως Εραστής της Ζωής)
 

DeletedUser6091

[mad] Mel, τι σου συμβαίνει χαρά μου? Με τρομάζεις... :(



[/mad]
 

DeletedUser

Mα αφήστε με στη γωνια μου.Δεν ενοχλώ κανέναν. Έχω καλλιτεχνικές ανησυχίες.

(Ακόμα δεν έσφιξαν οι ζεστες στην Ιταλία)
 

kritigiannis

Δεινόσαυρος του forum
Βαθμολογία αντίδρασης
67
Γραψε κι αλλα, (L) ακομα και ο μεταλερ καποια στιγμη θα αρχισει να διαβαζει :D
 

DeletedUser

Γνωρίζω ότι σίγουρα ένα,έχει διαβάσει..
Αλλά το κρύβει γιατί είναι Metallάς..:axe: :noob:
 
Κορυφή